Απόδειξη ότι οι Δυτικοί Προοδευτικοί αγαπούσαν τον Σταλινισμό και τον Μαοϊσμό, παρά τη φρίκη τους

Άρθρο του Jon Miltimore για το  Foundation for Economic Education

 Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στη Νομική Σχολή του Texas Tech University για να συζητήσω τα πλεονεκτήματα του καπιταλισμού έναντι του σοσιαλισμού με τον Ben Burgis, αρθρογράφο του Jacobin και καθηγητή φιλοσοφίας στο Georgia State University Perimeter College.

Ήταν μια καθηλωτική συζήτηση, και ελπίζω ότι οι μαθητές έφυγαν όχι μόνο με μια καλύτερη κατανόηση της φρίκης του σοσιαλισμού, αλλά και με την εγγενή ηθική του καπιταλισμού, ενός συστήματος που βασίζεται στην εθελοντική δράση αντί της βίας και του κρατικού εξαναγκασμού.

Υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία ο Μπεν και εγώ διαφωνήσαμε, συμπεριλαμβανομένου του ισχυρισμού του ότι η Βενεζουέλα δεν ήταν στην πραγματικότητα μια σοσιαλιστική χώρα, παρά την εκτεταμένη εθνικοποίηση των ιδιωτικών βιομηχανιών. Σκοπεύω να ασχοληθώ με αυτόν τον ισχυρισμό στην πορεία, αλλά προς το παρόν θα ήθελα να επικεντρωθώ στον υπαινιγμό του Μπεν ότι ούτε ο σταλινισμός και ο μαοϊσμός ήταν πραγματικά σοσιαλιστικά μοντέλα.

Ο Μπεν δήλωσε ότι λυπάται που τόσο μεγάλο μέρος της συζήτησης αφορούσε συζητήσεις γύρω από την ΕΣΣΔ, δεδομένου ότι δεν υποστήριζε τον σοσιαλισμό σε αυτές τις γραμμές. Εφόσον οι αξιοσέβαστοι σοσιαλιστές και προοδευτικοί δεν υπερασπίζονται αυτά τα συστήματα σήμερα, γιατί να μιλήσουμε γι' αυτά;

Καταλαβαίνω γιατί ο Μπεν δεν επιθυμεί να συζητήσει για συστήματα που λιμοκτονούσαν και εκτελούσαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, και το είπα και κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Αλλά είναι σημαντικό να καταλάβουμε τι σκέφτονταν γι' αυτά οι σοσιαλιστές και οι προοδευτικοί της εποχής -οι οποίοι σε αντίθεση με τον Μπεν δεν είχαν το πλεονέκτημα της εκ των υστέρων γνώσης. Και η αλήθεια είναι ότι τους αγαπούσαν.

'Ένα ανέκφραστο βλέμμα καλοσύνης'

Στο βιβλίο του In Defence of Capitalism, ο Dr. Rainer Zitelmann καταγράφει με λεπτομέρεια πόσο πολύ οι δυτικές ελίτ ήταν ερωτευμένες με τον Λένιν και τον Σταλινισμό, υμνώντας το καταπιεστικό και βίαιο σύστημα με αγιογραφική γλώσσα. Ακολουθούν μερικά μόνο παραδείγματα.

"Η πραγματικότητα της "Σοβιετικής Δημοκρατίας" είναι για τη συνείδησή μου ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ευχάριστα γεγονότα. Διότι εδώ, για πρώτη φορά μετά από 2.000 χρόνια, γίνεται μια πολύ ειλικρινής προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη στον κόσμο μέσω της ενέργειας. Αν πεθάνω αύριο, η σκέψη αυτού του απομονωμένου φαινομένου στη μέση ενός δειλού και οπισθοδρομικού κόσμου θα είναι η τελευταία, η μόνη παρηγοριά".

- Γερμανός συγγραφέας και κριτικός θεάτρου Alfred Kerr (1933)

"Οι ιστορικοί του μέλλοντος μπορεί κάλλιστα να θεωρήσουν τον ρωσικό αγώνα για την κολεκτιβοποίηση ως μια ηρωική περίοδο της ανθρώπινης προόδου ... Το καθυστερημένο τμήμα του πληθυσμού θα είχε την ευκαιρία να αποκτήσει αυτό που χρειαζόταν περισσότερο, δηλαδή την εκπαίδευση ... οι γυναίκες θα είχαν επίσης την ευκαιρία για ελεύθερο χρόνο και ελευθερία ... είτε τα χωριά προτιμούσαν τη βρωμιά και την άγνοιά τους από την Πρόοδο είτε όχι, η Πρόοδος θα τους επιβαλλόταν".

- Walter Duranty, ανταποκριτής των New York Times στη Μόσχα

"Εδώ υπάρχουν ευτυχισμένοι εργάτες, επειδή είναι ολοκληρωμένοι άνδρες και γυναίκες... Όνειρο, σκέψη, αγάπη συνεργάζονται στην κουραστική δουλειά της κατασκευής ηλεκτρικών εξαρτημάτων, αφού αυτοί οι εργάτες δεν εργάζονται για ένα αφεντικό".

- Waldo Frank, Αμερικανός ιστορικός και κριτικός λογοτεχνίας

"[Στον τάφο του Λένιν] είναι το μόνο πρόσωπο στον κόσμο που δεν κοιμάται... είναι ο πατρικός αδελφός που πραγματικά παρακολουθεί τους πάντες. Παρόλο που δεν τον γνωρίζετε, αυτός σας γνωρίζει και σας σκέφτεται".

- Γάλλος συγγραφέας Henri Barbusse

Δεν είναι μόνο ότι το σοβιετικό σύστημα που αυτά τα άτομα εξυμνούσαν δεν ήταν μια ουτοπία- αυτό θα μπορούσε να συγχωρεθεί. Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι αυτά τα αγιογραφικά σχόλια χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν ένα δολοφονικό σύστημα που κυβερνούσε με τρομοκρατία και λιμοκτονούσε εκατομμύρια ανθρώπους.

Πολλοί θα πίστευαν ότι η φρίκη του Σταλινισμού θα είχε απομακρύνει ακόμη και τους σταθερούς Μαρξιστές από τον σοσιαλισμό. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει. Στο μεγαλειώδες έργο του Modern Times, ο αείμνηστος Paul Johnson έδειξε πόσο ερωτευμένοι ήταν οι δυτικοί διανοούμενοι με τον Μαοϊσμό, μόλις μια γενιά μετά τη φρίκη του Σταλινισμού.

Η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν ντε Μποβουάρ κατέθεσε ότι "η ζωή στην Κίνα [υπό τον Μάο] είναι εξαιρετικά ευχάριστη". Ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ επαίνεσε "την αίσθηση της εθνικής αρμονίας" υπό τον Μάο, υποστηρίζοντας ότι η επανάστασή του πέτυχε "όχι μόνο να παράγει πιο αποτελεσματική και αφοσιωμένη διοίκηση, αλλά και να καλλιεργήσει υψηλό ηθικό και κοινότητα σκοπών".

Ο Τζόνσον επεσήμανε ότι οι διανοούμενοι γνώριζαν τη φρίκη του σταλινισμού, αλλά είχαν πειστεί ότι ο σοσιαλισμός είχε τελικά επιτύχει σε μεγάλο βαθμό λόγω "της εξαιρετικής ιδιοφυΐας του Μάο".

"Ήταν", έγραψε ο Γιαν Μίρντραλ, "τρίτος στη σειρά με τον Μαρξ και τον Λένιν και είχε λύσει το πρόβλημα του πώς "η επανάσταση μπορεί να αποτραπεί από τον εκφυλισμό". 'Συνδύαζε', έγραψε ένας Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, 'ιδιότητες που σπάνια συνυπάρχουν σε ένα ον με τέτοια ένταση'. Ο Han Suyin υποστήριξε ότι, σε αντίθεση με τον Στάλιν, ο Μάο είναι εξαιρετικά υπομονετικός, πιστεύει στη συζήτηση και την επανεκπαίδευση" και είχε "μια παντοτινή ανησυχία για την πρακτική εφαρμογή της δημοκρατίας". ... Ο Felix Greene πίστευε ότι η δίψα για εξουσία είχε εξαλειφθεί και ότι "δεν υπήρχαν ενδείξεις αυτού του ανταγωνισμού για την εξουσία ή της προσωπικής αντιπαλότητας που έχουμε δει τόσο συχνά στο Κρεμλίνο. Ο Μάο δεν ήταν απλώς στρατιώτης, ηγέτης, ποιητής, φιλόσοφος, δάσκαλος, στοχαστής και χαρισματικός: ήταν επίσης ένα είδος αγίου".

Αν νομίζετε ότι ο Τζόνσον υπερβάλλει στο ότι πολλοί έβλεπαν τον Μάο ως άγιο, σκεφτείτε αυτό το απόσπασμα από τον διάσημο χριστιανό κομμουνιστή Χιούλετ Τζόνσον.

"[Είδα στον Μάο] κάτι που καμία εικόνα δεν έχει συλλάβει ποτέ, ένα ανέκφραστο βλέμμα καλοσύνης και συμπάθειας, μια προφανή ενασχόληση με τις ανάγκες των άλλων ... αυτά αποτελούσαν το βαθύ περιεχόμενο των σκέψεών του", έγραψε.

Αυτή η ευγενική, αγία μορφή ήταν ο μεγαλύτερος μαζικός δολοφόνος της ιστορίας, υπεύθυνος για το θάνατο όχι λιγότερων από 45 εκατομμυρίων ανθρώπων από το 1958 έως το 1962, και πιθανότατα μέχρι και 65 εκατομμυρίων.

"Ένας αιώνας αποτυχίας

Αυτό είναι μόνο ένα δείγμα αποσπασμάτων από διανοούμενους που επαινούν τα σοσιαλιστικά συστήματα υπό τον Στάλιν και τον Μάο. Μπορείτε να βρείτε πολλά περισσότερα παραδείγματα στο βιβλίο του Kristian Niemietz για το 2019 Socialism.

Και πάλι, καταλαβαίνω γιατί ο Ben Burgis, όπως και οι περισσότεροι σοσιαλιστές, θα προτιμούσε να αγνοήσει αυτή την αιματηρή ιστορία.

Αλλά η αντίληψη ότι οι "πραγματικοί" μαρξιστές δεν θα υποστήριζαν τον σοσιαλισμό του Μάο, του Στάλιν, του Λένιν ή του Πολ Ποτ - ο οποίος, όπως τόνισα στη συζήτησή μας, κυριολεκτικά μελέτησε τον Μαρξισμό και τον Σταλινισμό ως φοιτητής στο Παρίσι τη δεκαετία του 1950 και ίδρυσε μια Μαρξιστική-Λενινιστική φοιτητική οργάνωση ("Μαρξιστικός Κύκλος")- διαψεύδεται από το ιστορικό αρχείο.

Είναι εύκολο, βέβαια, να απορρίψουμε αυτά τα συστήματα εκ των υστέρων. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κάθε πολιτικό σύστημα που βασίστηκε στις ιδέες του Καρλ Μαρξ τον τελευταίο αιώνα απέτυχε, όπως σημειώνει ο Niemietz.

"Τα τελευταία εκατό χρόνια έχουν γίνει περισσότερες από δύο δωδεκάδες προσπάθειες για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Έχει δοκιμαστεί μεταξύ άλλων στη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, την Αλβανία, την Πολωνία, το Βιετνάμ, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Τσεχοσλοβακία, τη Βόρεια Κορέα, την Ουγγαρία, την Κίνα, την Ανατολική Γερμανία, την Κούβα, την Τανζανία, το Μπενίν, το Λάος, την Αλγερία, τη Νότια Υεμένη, τη Σομαλία, το Κονγκό, την Αιθιοπία, την Καμπότζη, τη Μοζαμβίκη, την Αγκόλα, τη Νικαράγουα και τη Βενεζουέλα. Όλες αυτές οι προσπάθειες κατέληξαν σε διαφορετικού βαθμού αποτυχία. Πώς μπορεί μια ιδέα, η οποία έχει αποτύχει τόσες φορές, σε τόσες διαφορετικές παραλλαγές και σε τόσα ριζικά διαφορετικά περιβάλλοντα, να εξακολουθεί να είναι τόσο δημοφιλής;"

Το μέλλον του σοσιαλισμού εξαρτάται από την αποστασιοποίησή του από αυτές τις αποτυχίες, γι' αυτό ακριβώς οι σοσιαλιστές επιθυμούν να τις θάψουν στο παρελθόν.

Το πώς τόσοι πολλοί σοσιαλιστές είναι σε θέση να παραβλέπουν τον τρόμο και τις μαζικές δολοφονίες αυτών των συστημάτων είναι μια άλλη, μεγαλύτερη ιστορία. Αλλά όπως έχω ξαναγράψει, χρειάζεται ένα εντυπωσιακό μέγεθος γνωστικής ασυμφωνίας.