Αν η κυβέρνηση μπορεί να πάρει από μια ομάδα, μπορεί και θα πάρει από όλους

 Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι τα δικαιώματα της ατομικής ιδιοκτησίας, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κλασικοί φιλελεύθεροι στοχαστές, όσοι ασπάζονται την Αυστριακή οικονομική θεωρία και όλα τα μέλη μιας πεφωτισμένης κοινωνίας, αποτελούν όχι μόνο τον ακρογωνιαίο λίθο, αλλά και την τελευταία άμυνα του ανθρώπινου πολιτισμού και του δυτικού τρόπου ζωής ειδικότερα. Τίποτα δεν έχει ελπίδα χωρίς αυτή την προϋπόθεση. Καμία ευημερία δεν μπορεί ποτέ να επέλθει ή έστω να διατηρηθεί, καμία από τις πολιτικές ελευθερίες και τις ανθρώπινες ελευθερίες που τόσο συχνά θεωρούμε δεδομένες στις μέρες μας, καμία καινοτομία στις επιχειρήσεις, την τεχνολογία ή την επιστήμη.

Ο σεβασμός της ατομικής ιδιοκτησίας βρίσκεται στο επίκεντρο των περισσότερων ελευθεριών μας, και όταν το κράτος ή οποιαδήποτε άλλη κεντρική αρχή ξεπερνά αυτή τη μεγάλη κόκκινη γραμμή, προκαλεί ένα τεράστιο ντόμινο. Αυτή η διάβρωση της ελευθερίας μπορεί να είναι αργή, αλλά σίγουρα είναι σταθερή, και οι περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν μόνο όταν είναι πολύ αργά για να κάνουν κάτι γι' αυτό.

Μια αδυσώπητη εκστρατεία

Η επέμβαση των κρατών στις ζωές, τις επιχειρήσεις, τις αποταμιεύσεις και τις θεμελιώδεις ανθρώπινες ελευθερίες των πολιτών τους, όπως η ελευθερία του λόγου, δεν είναι ασφαλώς κάτι καινούργιο. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια συντονισμένη εκστρατεία που διεξάγεται αναμφισβήτητα από τότε που εμφανίστηκε η πρώτη μορφή συγκεντρωτικής κυβέρνησης. Ακόμη και χωρίς την (μάλλον ασφαλή) υπόθεση ότι η μεγαλομανία και η παθολογική δίψα για εξουσία και έλεγχο των άλλων ανθρώπων ήταν το βασικό κίνητρο πίσω από αυτό, πάντα υπήρχαν ανάμεσά μας εκείνοι που πιστεύουν ότι αυτοί είναι το καλύτερο για τους άλλους και είναι πολύ πρόθυμοι να τους "βοηθήσουν" και να τους "σώσουν". Ωστόσο, αυτή η ώθηση προς τον συγκεντρωτισμό γνώρισε σημαντική επιτάχυνση τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Αφού οι κυρίως μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες και τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδραίωσαν την εξουσία στην Ευρώπη και οι πολιτειακές εξουσίες διαβρώθηκαν υπέρ των ομοσπονδιακών αρχών και των αμέτρητων οργανισμών στις Ηνωμένες Πολιτείες, η βελόνα μετακινήθηκε πραγματικά, και παρόλο που τίποτα δεν συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη, η μετατόπιση αυτή σίγουρα έβαλε τη Δύση στο δρόμο του όλο και μεγαλύτερου συγκεντρωτισμού. Οι τοξικές ιδεολογίες και οι μισανθρωπικές κοσμοθεωρίες, όπως αυτές που προωθούσε η σχολή της Φρανκφούρτης και η μακρά πορεία τους μέσα στους θεσμούς, βοήθησαν σημαντικά στην πορεία.

Η μεταμφίεση του κρατικού ελέγχου και των πολιτικών μαζικής αναδιανομής του πλούτου ως "κοινωνική πρόνοια" και η προώθησή τους ως "καθήκον" των πολιτών να "επιστρέψουν" βοήθησε στη συγκάλυψη του τι πραγματικά συνέβαινε. Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας έγιναν υπό όρους.

Αν ένας κλέφτης σας κλέψει τα χρήματά σας, έχετε κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθείτε και θα πάει φυλακή. Αλλά αν το κράτος κάνει το ίδιο πράγμα, τότε μόνο ένας κοινωνιοπαθής θα διαμαρτυρηθεί, επειδή το κράτος παρέχει σε εσάς και τους γείτονές σας κάθε είδους "δωρεάν" πράγματα. Μόνο ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος και η πεφωτισμένη μειοψηφία καταλαβαίνουν ότι η κυβέρνηση μπορεί να δώσει μόνο ό,τι έχει κλέψει πριν. Οι περισσότεροι πολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν στο μύθο του κράτους-νταντά και στα δωρεάν γεύματα.

Η έννοια του "δωρεάν" και των "δημόσιων αγαθών" ειδικότερα φαίνεται να έχει κολλήσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ειδικά στην Ευρώπη και σε μεγάλο μέρος της Κοινοπολιτείας, υπάρχει μέχρι σήμερα όχι μόνο μια σαφής κατανόηση, αλλά και μια προσδοκία στο μυαλό των περισσότερων πολιτών ότι πράγματα όπως η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη είναι και πρέπει να είναι πάντα "δωρεάν". Σχεδόν κανείς δεν σταματά και δεν αναρωτιέται τι σημαίνει αυτό και πώς υπηρεσίες που προφανώς κοστίζουν απίστευτα ποσά μπορούν να είναι δωρεάν.

Κάθε φορά που οι εκλογές είναι προ των πυλών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις αρχίζουν να ρίχνουν από τα ελικόπτερα όλων των ειδών τις επιδοτήσεις και τα πρόσθετα προνοιακά επιδόματα. Οι παραλήπτες αυτών των επιταγών, ακόμη και όταν είναι οι ίδιοι φορολογούμενοι, εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται αυτές τις πληρωμές ως κρατική βοήθεια, σαν ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρός τους και όλα τα μέλη του υπουργικού τους συμβουλίου να είχαν απλώς βάλει το χέρι στην τσέπη τους δίνοντας δώρα, από την καλοσύνη της καρδιάς τους.

Φυσικά, μόλις η αναδιανομή του πλούτου καθιερώθηκε ως κανόνας, έγινε επίσης πολύ πιο εύκολο να προωθηθεί μια πολύ πιο επιθετική ατζέντα. Για άλλη μια φορά, με την προαναφερθείσα ιδεολογική και πολιτική "συσκευασία", ένα άγριο μίσος άρχισε να ριζώνει, διαιρώντας τις κοινωνίες μας με εξαιρετικά επικίνδυνους τρόπους, αλλά και επιταχύνοντας πραγματικά τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων. Είδαμε μια τεράστια κλιμάκωση αυτού του φαινομένου τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια.

Οι "πλούσιοι", το "1%", οι "προνομιούχοι" και οι "άπληστοι καπιταλιστές" είναι όλοι όροι που προσπάθησαν να περιγράψουν μια μυθική ομάδα ανθρώπων που είχαν τις μπότες τους στο λαιμό όλων των άλλων. Στην αρχή, ήταν απλώς το χρήμα που έκανε κάποιους ανθρώπους άμεσα κακούς και έτσι δικαιολογούσε τη χρήση κρατικής βίας για να τους απαλλοτριώσει. Ωστόσο, αυτό σύντομα επεκτάθηκε στην επιτυχία γενικά. Το να είναι κανείς απλώς καλύτερος από τους ομοίους του, να εργάζεται σκληρότερα, να καλλιεργεί ένα ιδιαίτερο ταλέντο, όλα αυτά γίνονταν αρκετός λόγος για να γίνει κάποιος μέλος αυτής της μισητής ομάδας.

Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ευρύτερης στρατηγικής του "διαίρει και βασίλευε" που οι περισσότεροι πολιτικοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν σήμερα - ίσως περισσότερο από ποτέ. Και από τη στιγμή που οι πολιτικοί νομιμοποίησαν την τιμωρία των δημιουργών θέσεων εργασίας και των καινοτόμων με την καταπάτηση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας τους, ήταν πολύ πιο εύκολο να αρνηθούν σε αυτούς τους ανθρώπους και τα άλλα δικαιώματά τους.

Όσο για όσους εξακολουθούν να βρίσκουν αυτή την ιδέα μάλλον ευχάριστη, κυρίως λόγω φθόνου και με την υπόθεση ότι δεν θα συγκαταλέγονται ποτέ στα μέλη αυτής της "ελίτ", είναι πάντα χρήσιμο να θυμόμαστε ότι όταν το κράτος λέει ότι στοχεύει μόνο στο "1%", αυτό είναι πάντα ένα καθαρό ψέμα. Το "1 %" δεν είναι το πραγματικό ποσοστό που υφίσταται τις φοροεπιδρομές, και σίγουρα δεν είναι μόνο εκείνοι που βρίσκονται σε καλύτερη θέση που πληρώνουν το τίμημα.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής προσπαθούν πάντα να μεγιστοποιήσουν το κέρδος που αποκομίζουν από κάθε αρπαγή εξουσίας και χρήματος που ψηφίζουν σε νόμο. Έτσι, ο νέος φόρος που υποτίθεται ότι στοχεύει τις "κακές πολυεθνικές" επηρεάζει σχεδόν πάντα και πολύ μικρότερες επιχειρήσεις, τοπικές επιχειρήσεις και μαγαζιά.

Αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις, οι περισσότερες ιδιωτικές εταιρείες λειτουργούν υπό ορθολογική, βασική οικονομική δυναμική. Η λέξη "με γνώμονα το κέρδος" έχει μετατραπεί σε κάτι σαν βρισιά στις μέρες μας, αλλά το κέρδος εξακολουθεί να είναι αυτό που κάνει ολόκληρο τον κόσμο να γυρίζει, αυτό που πληρώνει τους μισθούς και γεμίζει τα ράφια των παντοπωλείων μας. Και έτσι, τόσο οι μεγάλες όσο και οι μικρές επιχειρήσεις θεωρούν τη φορολογική επιβάρυνση μέρος του κόστους τους, και αν οι φόροι συμπιέζουν τα κέρδη τους, το κόστος αυτό απλώς μετακυλίεται στους πελάτες. Επομένως, όλοι πληρώνουν γι' αυτή την παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, όχι μόνο οι δηλωμένοι στόχοι της.